Steve Matthews is een Zuid-Londense mondharmonica speler, zanger en bandleider. Zijn gebruikelijke partner in de muziek is Dave Briggs, een geliefd Londens gitarist bekend van The Scottie Moore Band en al beschikbaar in de blues en rock cultuur van 1965.

Het is deze tradionele cultuur die de Steve Matthews’ Razers willen gebruiken om met ons te communiceren. Mede hierdoor staat er geen enkele originele song op dit album. Vier van de elf tunes zijn geschreven door de in 2007 overleden Gary Primich. Matthews steekt zijn bewondering voor deze Austin “harp ster” niet onder stoelen of banken en toont dit in  "Angeline en Cold Hand In Mine". Guy Forsyth’s  "Don't Turn Me In", is het lied waaraan het album zijn naam ontleent. In ‘Telephone Blues” klinkt hij als een paria en outlaw, verdoofd, kwetsbaar, klagend en definiërend. “Company Man” heeft dan weer ZZ Top ritmes.

De totaliteit van deze band is zeer sterk. Toby Baron op drums geeft een staaltje blues percussie. Naast Matthews en Briggs op electric gitaar vinden we Jon Bankes op bas gitaar, Neil Cowley bespeelt de keybords, Richard Sadler doet wat werk op contrabas en Bruce Knapp en Sean Genockey spelen respectievelijk gitaar en slidegitaar. Dit album is niet bedoeld als een album van virtuoze mondharmonica, maar Steve's harmonica heeft een prachtige emotionele klank die in de oren blijft hangen.
Don’t Turn Me In" is een krachtig album en Steve Matthews is de kern. Dit schijfje  heropent onschuldig de ware blues.